Απέναντι σε κάθε λογής φασίζουσα και φασιστική πολιτική που προωθεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, πογκρόμ, καλύπτει δολοφονίες και κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση στο όνομα της δημοκρατίας και της εθνικής οικονομίας και ασφάλειας οφείλουμε να ορθώσουμε ένα τείχος αντίλογου με γνώμονα της αξιοπρέπεια, την ισότητα και την αλληλεγγύη.
Είναι σημαντικό να αφήσουμε για λίγο στην άκρη την ανθρωποκεντρική προπαγάνδα υπέρ των μεταναστών με βάση συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Γεγονός είναι ότι αυτά καταπατώνται καθημερινά από κυβερνητικούς και παρακρατικούς είτε όσον αφορά ημεδαπούς είτε αλλοδαπούς. Ζητούμενο είναι να μην απομονώνονται οι μετανάστες ως ανεξάρτητη κοινωνική ομάδα και οι αγώνες για μια καινούρια μεταναστευτική πολιτική να πλαισιωθούν από τη γενικότερη πάλη των τάξεων, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο καθορισμός με βάση την εθνική ταυτότητα μπορεί μόνο να εντείνει το ρατσισμό και την απομόνωση. Αντίθετα, ο αυτοπροσδιορισμός του ανθρώπου ως καταπιεσμένου, εξεγερμένου, εργάτη είναι αυτό που μπορεί να μας ενώσει και να γεννήσει κινήματα ικανά να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Τα μόνα που μας χωρίζουν άλλωστε είναι τα σύνορα και οι σημαίες.
Ως πηγή του κακού, συνυπεύθυνοι είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, ο ένας ως φυσική απόρροια του άλλου. Κάπως έτσι δημιουργείται το σύγχρονο προλεταριάτο και σε πολλές περιπτώσεις δουλεμπόριο, αναγκασμένο να μεταφέρεται από χώρα σε χώρα προκειμένου να επιβιώσει και ως εκ τούτου να δουλέψει υπό οποιουσδήποτε όρους, της στιγμή που το κεφάλαιο συσωρεύεται σε ολοένα και λιγότερα άτομα. Άτομα τα οποία βγαίνουν αλώβητα από κάθε πόλεμο και κάθε κρίση, ενώ οι εργαζόμενοι μένουν να αναλώνονται σε ένα αλληλοσπαραγμό για μια θέση εργασία, που τελικά είναι επισφαλής και δεν παρέχει ούτε τα βασικά.
Κι επειδή χρειαζόμαστε και την ενοχή να μας σπρώχνει για να σκεφτούμε, μιας και σχεδόν έχουμε ξεχάσει να το κάνουμε, ας εξετάσουμε και το θέμα του πολιτισμού ή του πολέμου. Πρώτα, λοιπόν, χαιρόμαστε με τον ευρωπαϊκό – δυτικό τρόπο ζωής μας ή «αυνανιζόμαστε» με τον πολιτισμό μας κι έπειτα, αφού με τον πιο χυδαίο τρόπο και τις πιο φωτεινές νέον επιγραφές τον επιβάλουμε σε κάθε γωνία της γης, αρνούμαστε να δεχτούμε αυτούς που πίστεψαν στο όνειρο της καλύτερης ζωής και έρχονται να το πραγματοποιήσουν. Ή αφού έχουν γίνει τόσες στρατιωτικές επιθέσεις της Δύσης προς την Ανατολή κι έχουν υποκινηθεί άλλοι τόσοι εμφύλιοι ή μεταξύ άλλων χωρών πόλεμοι, δεν επιτρέπουμε στα θύματα του πολέμου να ζήσουν και να δουλέψουν στη χώρα μας. Αυτό ως παρένθεση περί υποκρισίας.
Η φράση «οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα» δεν ακούγεται πλέον κλισέ των αριστερών. Ζητούμενο είναι, λοιπόν, να αποκτήσουμε ταξική συνείδηση και με όπλο την αλληλεγγύη να εναντιωθούμε στον πραγματικό εχθρό. Έναν εχθρό που είναι καλά εδραιωμένος και πλουτίζει, ενώ μας χωρίζει και μας παρακολουθεί μέσα από κάμερες.
Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου